و تَمـامِ قَـند هـای ِ عالَـم دَر دِلِ مَـن آب میشَـد

لَبخَـندِ شیـرینَـت پـایـانِ روزِگارِ تَلـخِ مَـن بود...

گاهى …
دلت”به راه” نیست!!
ولى سر به راهى …
خودت را میزنى به “آن راه” و میروى…
و همه،
چه خوش باورانه فکر میکنند..
که تــو..
“روبراهى”….

من رعد و برق و زلزله‌ام؛ ناگهانی‌ام

این بیت‌های تلخِ نفس‌گیرِ شعله‌خیز

داغ شماست خیمه زده بر جوانی‌ام

خدا آدمهای خوب را زود نمیبرد 

ما آدمهای خوب را زود میکشیم...

او نمی دانست گریه که می کنم_ چشم هایم که اشکی می شوند؛ زندگی مات است. 

انقدر مات و نامعلوم که انگار درون حبابی زندگی میکنی و نمی خواهی

دستی برای ترکیدنش روی شانه ات بنشیند

چی گیر تو میاد

دیگه به سلامت

 مدال افتخار مال تو 

اهان 

برو خوش باش

#آنتوان.دوسنت.اگزوپری

ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﻦ
ﺳﺎﺯ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ...

آن وقت است که دیگر هیچ چیز مثل سابق نمیشود

دیگر فاصله می‌افتد بین شما و همه ی دل هایی که برایتان می تپند

دیگر مُهرِ "تا اطلاع ثانوی عشق ممنوع" میخورد روی دلتان...

قلب را درون سینه به زنجیر باید بست...

زدست هرکه نیمه راه باشد یار،قید  دوست داشتن را باید بست...

در آسمانم بمان...

زندگی به خودی خود چیز بیخودی ست..

اما نه وقتی تو هستی

نه وقتی که تو میخندی...

درد وقتی زیاد میشه که خود را درگیر انگیزه های مجازی کنیم...

نه شایدم نبودن برای مجازی بودن عشقمان بوده ...

این یعنی عشق خودشو پیدا کرده ...

گاهی ادما حرفایی میزنن که به گمانم خودشونم بهشون اعتقادی ندارن

فقط نشون میده که حرمتی برای طرف مقابلشون قایل نیستند

دل همان دل اما مستی و بی پروایی نداشت...

زیبا ترین حسی که داشتنش رویاست نه عذاب...

اخ چقدر بده خلا یه عشق بزرگ  روی سینه ات سنگین باشه...

مگر میشه نباشی و دوست داشته باشی...

می‌روم از دل من دست بدار
ای اميد عبث بی‌حاصل...

1. دشت هایی چه فراخ کوه هایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی می آمد من در این آبادی ،پی چیزی می گشتم: پی خوابی شاید، پی نوری،ریگی،لبخندی. پشت تبریزی ها غفلت پاکی بود،که صدایم میزی. پای نی زاری ماندم،باد می آمد، گوش دادم: چه کسی بامن ،حرف می زد؟ سوسماری لغزید. راه افتادم. یونجه زاری سرراه، بعد جالیز خیار،بوته های گل رنگ و فراموشی خاک. لب آبی گیوه ها را کندم،و نشستم،پاها در آب: <<من چه سبزم امروز وچه اندازه تنم هوشیار است نکند اندوهی،سر رسد از پس کوه. چه کسی پشت درختان است؟ هیچ می چرد گاوی در کرد ظهر تابستان است. سایه ها می دانند،که چه تابستانی است. سایه هایی بی لک، گوشه ای روشن و پاک، کودکان احساس! جای بازی این جاست. زندگی خالی نیست: مهربانی هست ،سیب هست، ایمان هست. آری تا شقایق هست زندگی باید کرد. در دل من چیزی است ،مثل یک بیشه نور،مثل خواب دم صبح. و چنان بی تابم،که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت،بروم تا سر کوه. دورها آوایی است،که مرا می خواند.>>