کرمان سرا

قلبم چنان له گشته از عشق بی فرجام ،

که دایم می سوزد از فرجام بی جام

ندارم دگر حس و حالی ،گمانم دگر باید رفت تا مرگ بی پایان

دلم دردی دارد از جنس سکوت ،جنس حیا،جنس نمیدانم...

کنون گشته عشقم بی پناه،نیافته بستری آرام گیرد در جهان...

نمیدانم ...